In het lustrumjaar schrijven ereleden Tom van Kuijk, hoofdredacteur van de Gouden Time Out en Martin van der Gugten, voorzitter van de lustrumcommissie, over de historie van Armixtos. Eerder las je al verhalen over de ereleden, de moeizame fusie, parkvolleybal en de band met de Verheijhal. Nu blikt het voormalig Dames 1 terug op vroeger, en kijkt vooruit nu Armixtos Dames 1 het avontuur in de topdivisie aangaat. English will follow
In het licht van de terugkeer van D1 in de topdivisie hebben we voormalig D1 gevraagd een terugblik te schrijven over het kampioenschap in de 2e divisie in het seizoen 2001/2002 en hun ervaringen in de 1e divisie. Caroline Goossens en Angèl Link groeven in hun geheugen en klommen in de pen.
Het is alweer 20 jaar geleden, dus we hebben even moeten graven in ons langetermijngeheugen, maar het is gelukt. Veel mooie herinneringen aan die tijd, ook al gingen die vaak niet over ons spel, maar meer de gezelligheid er omheen. Voor ons gevoel was het jaar dat we kampioen werden geen heel spannend seizoen. We beschikten over veel ervaring op ere- en eerste divisieniveau waardoor we veel wedstrijden met twee vingers in onze neus wisten te winnen…. En als we even niet bij de les waren, zorgde onze trainer Rob Pletting er wel voor dat we op tijd wakker werden.
Twee herinneringen aan het seizoen 2001/2002 zijn ons het meest bij gebleven:
- De eerste herinnering:
Met dank aan ons teamgenootje Fiona Cordes, mochten wij als team aanwezig zijn bij het grote feest ter ere van het koninklijk huwelijk in de Amsterdam ArenA (de avond voor het huwelijk). Het was een ‘besloten feest’, waarbij 50.000 afgevaardigden uit bijna alle Nederlandse gemeenten aanwezig waren om samen met Willem-Alexander en Máxima feest te vieren. Naast 50.000 simpele zielen (zoals wij) waren er ook nog 600 ‘belangrijke’ personen uitgenodigd. Veel leden van koninklijke huizen waren aanwezig, maar bijvoorbeeld ook Nelson Mandela. Heel bijzonder om meegemaakt te hebben. De avond stond in het teken van muziek en dans en dat was ons team op het lijf geschreven (‘oe oe). Volledig uitgedost in het oranje (zie foto) hebben we een onvergetelijke avond gehad samen met Willem-Alexander en Máxima. De dag erna moesten we ‘gewoon’ een wedstrijd spelen… beetje schor en een kleine kater, maar dat ging prima. Het was nog wel even spannend of de tegenstander (vanwege het huwelijk) de sporthal zou kunnen bereiken, maar dat is gelukt.
- De tweede herinnering
Dat is natuurlijk de dag van ons kampioenschap in de 2e divisie. We speelden thuis, maar dan niet thuis in onze ‘gezellige’ wethouder Verheij, maar in sporthal Van Hogendorp. In een ‘volgepakte’ Van Hogendorphal speelden we die dag tegen de nummer twee uit de competitie Devolco, extra spannend dus. Aan twee sets winst zouden we genoeg hebben. Hierbij moeten we wel melden dat de enige wedstrijd die wij dat seizoen verloren hadden tegen Devolco was (oeps). We moesten toch echt even aan de bak! Ondanks dat het niet voelde als een thuiswedstrijd, wisten we de eerste set vrij eenvoudig (met dank aan een goede servicebeurt van Caroline) en geconcentreerd te winnen. De tweede set lieten we wat steekjes vallen, toch best spannend kampioen worden, en verloren we nipt. De derde set vuurden we weer kanonskogels af en wisten we met 25-18 te winnen. Het kampioenschap was een feit, maar we moesten de wedstrijd natuurlijk nog even afspelen. De vierde set wonnen we vrij eenvoudig met 25-20. Na de schaal (of op zijn Tadic: ‘wij moeten pak schaal’) in ontvangst te hebben genomen en eerst een feestje te hebben gevierd onder douche (de pikante videobeelden hiervan zullen we niet delen), verplaatsen we ons naar de stad. Na heel veel lol, dansen en drank is bijna iedereen zonder blessures thuisgekomen… maar dat had ook heel anders af kunnen lopen…. De fietstocht naar huis werd twee teamgenoten bijna fataal… of het nou de tramrails was of het feit dat deze dames (we noemen geen namen) niet meer rechtdoor konden fietsen van de alcohol… het eindigde op het asfalt… maar gelukkig verdoofd alcohol de pijn en hebben we er heel hard om kunnen lachen.
Het jaar daarna mochten we kijken of we onze promotie naar de eerste divisie waard waren. Dat bleek het geval, ook al wonnen we natuurlijk niet meer alles en moesten we regelmatig alle zeilen bijzetten om de bal aan de andere kant op de vloer te krijgen, draaiden we een heel behoorlijk seizoen (keurige 3e of 4e plaats, daar zijn de meningen over verdeeld). Wat een gevolg was van het spelen in de eerste divisie was dat we heel Noord Nederland door moesten. Tomtom bestond toen nog niet, dus met uitgeprinte routes en stratenboek op zak gingen we wekelijks op pad… dat ging niet altijd goed….met als gevolg dat we soms zonder warming-up aan de bak moesten… Groningen en andere uithoeken van het land hebben we mogen bezoeken. Waar mogelijk gingen we op onderzoek uit of het uitgangsleven in die delen van het land net zo goed was als in Amsterdam. Omdat alcohol rijkelijk vloeide, was een slaapplaats in de buurt natuurlijk wel van belang, maar dat kwam altijd goed. We hebben drie mooie jaren in de eerste divisie gespeeld en de horeca van Amsterdam goed gesponsord… Elke thuiswedstrijd gingen we uit eten, bij voorkeur kaasfondue in de Pijp en lieten we het bier rijkelijk stromen in de Gieter of in the hype v/d pipe (Quinto). Helaas hebben we, omdat een groot deel van het team zich zo nodig moest reproduceren, moeten besluiten dat we geen team van eerste divisieniveau meer op de been konden brengen. Nu 20-jaar later begint een deel van onze kids de volleybalvelden te ontdekken (sommige zeer talentvol), helaas niet bij Armixtos … maar wellicht in de toekomst.
Heel veel mooie herinneringen dus… maar helaas hebben we als team eind januari 2020 (gelukkig net voor corona) afscheid moeten nemen van ons teamgenootje Inge Boersma, die na een lange strijd op 46-jarige leeftijd is overleden aan een hersentumor. Ze was altijd zo gek als een deur en deed alles vol energie.
Namens het hele team,
Caroline Goossens en Angèl Link
Terug naar het lustrumoverzicht